Bulanık bir aradalığı berrak yalnızlığa tercih ettim. Hem de iflah olmadan, defalarca... Gözlerime bakarken perdelerini kaldıran bir adamın varlığında hissettiğim rahatlık ve güven, yalnız başıma ayak­larımın üzerinde sağlamca durabildiğim hayata yeğ oldu. Her daim güçlü ve vakur kalabilmeyi öğrenen insanların ilmek ilmek ördükleri duvarlardan içre bir o kadar güçsüz, muhtaç ve kırılgan bir öz var. Ben de hayatım boyunca bulduğum her fırsatta o duvarın üzerinde sapasağlam dikilmektense ardındaki muhtaçlığa soluk tanıdım. Tek tabanca ben olmak yerine ne denli bulanık olursa olsun yan yana biz olmayı seçtim.